Realizacja spełnianych przez podatki funkcji wymaga działalności praktycznej, wyrażającej się w ustaleniu obowiązku podatkowego, wymiarze podatku, jego ściągnięciu itd. W teorii i praktyce wszystkie te działania określa się mianem: technika podatkowa. Termin ten znajduje pewne uzasadnienie w wielu czynnościach technicznych, a ściślej administracyjnych i organizacyjnych, których wykonanie jest konieczne, aby podatek zasilił środki publiczne, ale w istocie rzeczy w owej technice podatkowej kryje się sens ekonomiczny podatku. Czymże innym jest ustalanie podstawy opodatkowania, określanie rodzaju ulg i zwolnień podatkowych, jeśli nie działaniem wywołującym skutki ekonomiczne dla opodatkowanych podmiotów. Z tym zastrzeżeniem można przystąpić do charakterystyki techniki podatkowej.
Technika podatkowa służy do obliczenia i ściągnięcia należności podatkowej. Elementami tej techniki są:
– 1) podmiot opodatkowania,
– 2) przedmiot podatku,
– 3) podstawa opodatkowania (stopa podatkowa),
– 4) stawka podatkowa,
– 5) skala podatkowa,
– 6) zwolnienia, ulgi i zwyżki podatkowe.
Podmiotem opodatkowania jest każda osoba, na której ciąży obowiązek podatkowy. Rozróżnić trzeba podmiot czynny i podmiot bierny. Podmiotem czynnym jest przede wszystkim państwo, które wykorzystuje swoje atrybuty i posługuje się przymusem administracyjnym przy ściąganiu podatków3. Podmiotem czynnym mogą być także władze samorządowe. Podmiotem biernym są osoby prawne i Fizyczne zobowiązane do zapłacenia podatku. Przedmiotem podatku jest rzecz lub zdarzenie, które wywołują obowiązek podatkowy.
Leave a reply