Drugi cel polityki fiskalnej, tzn. wydatkowanie środków publicznych, nie wymaga rozwijania, gdyż zostało już omówione wcześniej. Nie chcę pomniejszać znaczenia kwestii związanych z wydatkowaniem publicznym, przeciwnie, w przedstawionych wcześniej rozważaniach zwracałem uwagę na wiele dylematów, które muszą rozstrzygać władze publiczne, np. związanych z alokacją środków publicznych, sposobem finansowania, metodami racjonalizacji itd.
Długookresowa analiza funkcjonowania gospodarki kapitalistycznej prowadzi do wniosku, że jej przebieg nie odbywa się bez zakłóceń, co więcej, mechanizm rynkowy może wywoływać negatywne skutki i dla gospodarki, i dla społeczeństwa. Te właśnie fakty leżą u podstaw możliwości wykorzystania instrumentów finansowych czy, szerzej, polityki fiskalnej do realizacji celów pozafiskalnych. Cele te wynikają m.in. z niesprawności mechanizmu rynkowego. Szczegółowe cele polityki fiskalnej można więc ująć w następujące punkty:
– 1) tworzenie warunków pełnego (pełniejszego) wykorzystania zdolności wytwórczych gospodarki,
– 2) tworzenie warunków gromadzenia oszczędności pieniężnych przez optymalizację obciążeń podatkowych,
– 3) ograniczanie amplitudy wahań cyklu koniunkturalnego,
– 4) walka ze skutkami bezrobocia i promowanie procesu tworzenia nowych miejsc pracy,
– 5) korekta nadmiernego zróżnicowania dochodów w społeczeństwie będącego skutkiem bezwzględnie działającego mechanizmu rynkowego,
– 6) łagodzenie negatywnych skutków ubocznych działalności podmiotów rynkowych, które kierują się przede wszystkim motywem zysku.
Leave a reply