Jeszcze bardziej zdecydowane zalecenia co do wykorzystania finansów publicznych znajdujemy w pracach wybitnego ekonomisty amerykańskiego A. Lernera. W jego opinii zasadniczym kryterium stosowania instrumentów fiskalnych, tak po stronie dochodów jak i po stronie wydatków, jest skuteczność działania w celu zapewnienia pełnego zatrudnienia oraz zapobiegania inflacji. Środkiem do osiągnięcia tych celów jest regulowanie wydatków rządowych – krajowych i zagranicznych.
Lerner zaleca wzrost wydatków publicznych wtedy, gdy wydatki prywatne są niewystarczające do zapewnienia pełnego zatrudnienia, oraz zastosowanie progresywnych podatków wtedy, gdy nadmierny wzrost wydatków globalnych grozi wywołaniem zjawisk inflacyjnych.
Lerner zakwestionował nie tylko zalecenia ortodoksyjnych fiskalistów, lecz także liberalnej myśli finansowej (ekonomicznej), wedle której budżet powinien być zrównoważony, podatki jak najmniejsze, dług publiczny minimalizowany. Lerner zaleca stosowanie wszelkich środków polityki finansowej państwa, byleby tylko były skuteczne, stąd właśnie nazwa „finanse funkcjonalne” (functional finance). Do środków tych zalicza Lerner nie tylko podatki i wydatki publiczne, lecz także zaciąganie i spłatę długów oraz emisję i wycofywanie pieniądza z obiegu38. Nie trzeba dodawać, jak kontrowersyjne są to poglądy z perspektywy dnia dzisiejszego, tj. z perspektywy monetarystów.
Leave a reply