Jeżeli produkcja (podaż) dobra prywatnego jest mniejsza niż odpowiada to odcinkowi OH, to korzyść końcowa przekracza koszt krańcowy i konsutnenci będą płacić więcej, niż jest to potrzebne do pokrycia kosztów. Korzyść netto producenta będzie realizowana przez wzrost produkcji dopóty, dopóki korzyść krańcowa nie przekroczy kosztu krańcowego. W naszym przykładzie maksymalizowanie korzyści netto następuje na odcinku OH, a równowaga między kosztem krańcowym a korzyścią krańcową wystąpi w punkcie E. Gdyby produkcja (podaż) dobra prywatnego była większa niż odpowiada to odcinkowi OH, wówczas wystąpiłyby straty społeczne, gdyż koszt krańcowy byłby wyższy niż korzyść krańcowa.
Rysunek 5 przedstawia kształtowanie się popytu na dobro publiczne. Wykres opiera się na założeniu, że znamy preferencje konsumentów odnośnie do dobra publicznego, wyrażające się określonym popytem i skłonnością do kupna tego dobra przez płacenie podatków. Ponieważ założenie takie może okazać się zbyt nierealistyczne, w literaturze proponuje się krzywe popytu na to dobro publiczne DA i DB nazwać „pseudokrzywymi popytu”1. Jeżeli jednak przyjmiemy – dla potrzeb naszej analizy – że konsumenci dobra publicznego rzeczywiście zgłaszają taki popyt (preferencje) oraz dokonamy obliczenia łącznego popytu na dobro publiczne, to okaże się, że krzywa łącznego popytu przesunie się w kierunku pionowym, a więc inaczej niż w przypadku dobra prywatnego. Krzywa ta ilustruje, jaką łączną cenę gotowi są zapłacić konsumenci A i B za dobro publiczne. Obaj konsumenci zużywają tę samą wielkość dobra publicznego i każdy z nich jest skłonny zapłacić cenę równą jednostkowej korzyści krańcowej. Cena wytworzenia dobra publicznego jest pokrywana z podatków płaconych przez obydu konsumentów.
Leave a reply