Między władzami publicznymi (państwowymi i samorządowymi) a otoczeniem istnieje więc wyraźna granica majątkowa i dochodowa. Dla przeciętnego obywatela granica między tym, co publiczne a tym, co prywatne jest bardziej wyraźna niż między tym, co państwowe a tym, co samorządowe. Władze państwowe i władze samorządowe tworzą więc jednolitą kategorię własności względem otoczenia (własność prywatną). Wynikają stąd ważne konsekwencje:
– 1) działalność władz państwowych i władz samorządowych musi być skoordynowana względem otoczenia (gospodarstw domowych, przedsiębiorstw):
– 2) koordynacja ta musi dotyczyć w szczególności polityki podatkowej i polityki wydatkowej: jej podstawą jest podział kompetencji i obowiązków:
– 3) przy pełnym respektowaniu poglądów na temat efektywności wydatkowania publicznego na szczeblu lokalnym trzeba również mieć na uwadze szczególną odpowiedzialność państwa za sprawy publiczne, społeczne i gospodarcze.
To ostatnie wynika z faktu, że władze państwowe obejmują swym zasięgiem cały kraj. W każdym systemie władze centralne mają szczególny status. Wynika on m.in. ze zdolności do rozwiązywania podstawowych problemów gospodarczych i społecznych kraju. Władze państwowe są ostateczną instancją publiczną (instytucją ostatniej szansy) odpowiadającą także za działalność władz samorządowych. Ujawnia się to w sytuacjach, gdy działalność władz samorządowych jest mało efektywna lub gdy narosłych problemów władze te nie są w stanie samodzielnie rozwiązać, nie mówiąc już o sytuacjach nadzwyczajnych (np. klęski żywiołowe), w których interwencja władz centralnych jest konieczna.
Leave a reply