W praktyce oznacza to, że wyborca opowiada się za programem danej partii, organizacji społecznej, zawodowej itp. Wynika stąd, że dla funkcjonowania demokracji przedstawicielskiej podstawowe znaczenie ma system partii politycznych i organizacji społecznych oraz kreowane przez nie programy. Programy te zawierają szereg elementów, które bezpośrednio dotyczą życia obywatela, grup społecznych, grup zawodowych itd. Chodzi zarówno o warunki życia, np. bezpieczeństwo socjalne, jak i sprawy publiczne, takie jak realizacja swobód, praw obywatelskich, wreszcie sprawy podatkowe, walka z bezrobociem, walka z inflacją, bezpieczeństwo zewnętrzne itd.
Z powyższego widać, że programy różnych sił i ugrupowań politycznych zawierają istotne dla wyborców elementy. W celu pozyskiwania wyborców partie polityczne tak budują swoje programy, aby były one jak najbardziej atrakcyjne dla jak największej liczby wyborców. Taka strategia wyborcza oznacza też, że pewne elementy programów wyborczych są nierealne, są po prostu tylko obietnicami wyborczymi. Strategię taką prowadzi zresztą wiele partii: konkurują między sobą w równym stopniu pod względem programów, jak i retoryki wyborczej.
Tak więc również w sferze publicznej występuje zjawisko konkurencji. Dlatego można przyjąć, że przy alokacji dóbr publicznych i dóbr społecznych decydujące znaczenie ma mechanizm polityczny. Konkurencja występująca między różnymi partiami (siłami) politycznymi niewątpliwie sprzyja racjonalnym decyzjom publicznym. Pod tym względem występuje zatem analogia z mechanizmem rynkowym i konkurencją między producentami i sprzedawcami rywalizującymi o konsumenta (nabywcę), W przypadku mechanizmu politycznego walka (konkurencja) toczy się o wyborcę. Narzędziem tej walki są programy poszczególnych konkurentów, zawierające przesłanki decyzji w sprawach publicznych w przypadku wygrania wyborów.
Leave a reply