Alokacja określonych dóbr publicznych i społecznych wymaga – w warunkach gospodarki pieniężnej – posiadania dochodów. Spełniając konstytucyjne funkcje (obrona narodowa, bezpieczeństwo publiczne, administracja, edukacja itp.) państwo musi ponosić wydatki związane z alokowaniem dóbr publicznych i społecznych. Jednocześnie państwo bezpośrednio nie wytwarza żadnego dochodu. Dlatego z konieczności sięga do dochodów innych podmiotów, wykorzystując atrybut władzy. Innym źródłem finansowania wydatków publicznych mogą być pożyczki.
Specyficzna sytuacja dochodowa państwa wymusza redystrybucję dochodów społeczeństwa. Dokonuje się ona w różnych przekrojach, tzn. między różnymi grupami ludności, między różnymi wspólnotami lokalnymi i regionalnymi, między krajami itp.
Redystrybucja dochodów jest realizowana w formie pieniężnej. Zjawiska i procesy związane z redystrybucyjną funkcją finansów publicznych należą do wielce złożonych. Są one przedmiotem kontrowersji. Jest to w pełni zrozumiałe, gdyż naruszają one interesy ekonomiczne jednych podmiotów, przysparzając korzyści innym. Rodzi to wiele pytań, wątpliwości, zastrzeżeń natury ekonomicznej, społecznej, politycznej, etycznej itp. Ich sens sprowadza się do ustalenia jasnych dla obywateli i społeczeństwa kryteriów redystrybucji dochodów.
Kryteria redystrybucji dochodów mają wymiar zarówno makroekonomiczny oraz makrospołeczny, jak i jednostkowy. Makroekonomiczny aspekt redystrybucji dochodów dotyczy zakresu redystrybucji produktu narodowego brutto (dochodu narodowego), ogólnej struktury dochodów i wydatków realizowanych przez władze publiczne w ramach redystrybucyjnej funkcji finansów publicznych. W tym ujęciu redys- trybucja, przez swoje globalne rozmiary, wywołuje określony (pozytywny, negatywny) wpływ na całą gospodarkę, jej poszczególne działy (sektory), gałęzie, branże, regiony (aspekt przestrzenny).
Leave a reply