Ostatecznym skutkiem fiskalnej aktywności państwa, a ściślej władz publicznych, tj. władz państwowych i władz samorządowych, jest wydatkowanie zgromadzonych środków pieniężnych. Wydatkowanie to jest związane z realizacją funkcji, celów i zadań tych władz. Wiemy już, że zakres aktywności władz publicznych – którego wyrazem są, z jednej strony, nakładane na społeczeństwo ciężary podatkowe, a z drugiej strony, ponoszone przez władze publiczne wydatki może się różnić. Różnice te wynikają z odmiennego rozumienia obowiązków władz publicznych wobec społeczeństwa i gospodarki. To zaś jest podyktowane realizowaną doktryną społeczno-ekonomiczną, programem partii sprawujących władzę itd. Niezależnie jednak od tego, wydatki publiczne są faktem, bez którego trudno byłoby sobie wyobrazić sprawne funkcjonowanie tak społeczności lokalnych, jak i całego społeczeństwa. Konieczne jest więc wydobycie pewnych cech szczególnych, które występują w kategorii „wydatki publiczne”.
Treść wydatków publicznych jest zawarta w ich nazwie. Wynika z niej, że wydatki te ponoszone są na realizację zadań publicznych, są dokonywane w celu zaspokojenia potrzeb zbiorowych lub/i potrzeb indywidualnych, których ranga jest na tyle wysoka, że władze publiczne decydują się albo na całkowite, albo na częściowe ich finansowanie ze środków publicznych.
Jeśli chodzi o zaspokojenie potrzeb zbiorowych w wyniku wydatkowania środków publicznych, to fakt, że potrzeby te nie mogą być finansowane inaczej, niż przez wydatki publiczne wyznacza ich wysoką pozycję w życiu społecznym i gospodarczym kraju. Również w przypadku usług finansowanych z funduszy publicznych, wydatkowania środków publicznych na rzecz nie zbiorowości lokalnej, regionalnej czy całego społeczeństwa, lecz konkretnych osób, znaczenie wydatków publicznych wynika z faktu specyficznej natury potrzeb indywidualnych. Przykładem może być finansowanie przez władze publiczne usług zdrowotnych i usług edukacyjnych.
Leave a reply