Opisana sytuacja występuje jednak rzadko w przypadku dóbr publicznych. Najczęściej jest tak, że pewna część wspólnoty w ogóle nie odnosi żadnych korzyści z utrzymywania istniejących lub tworzenia nowych dóbr publicznych. Dlatego też decyzja o tym, czy dane dobro ma służyć wspólnocie (społeczeństwu) w różnym stopniu, a obciążać wspólnotę (społeczeństwo) w jednakowym stopniu musi zapaść na drodze głosowania i podporządkowania się woli większości wyborców.
Warto też zauważyć, że decyzje wyborców dotyczą nie jednego, lecz wielu dóbr, wielu różnych projektów, zadań, przedsięwzięć, rozstrzygnięć itd. Powoduje to, że przy decydowaniu głosujący ma szereg wątpliwości. Wynikają one stąd, że w ramach pakietu decyzyjnego są takie dobra publiczne, z których korzyści indywidualne przewyższają indywidualne koszty lub odwrotnie: w przypadku pewnych dóbr wyborca nie będzie odnosił żadnych korzyści. Pakiety decyzyjne dotyczące różnych dóbr i spraw publicznych są treścią programów wyborczych partii politycznych.
Obserwacja zachowania się wyborców wobec oferowanych przez partie polityczne programów pozwala zidentyfikować tzw. medianowego wyborcę, tzn. takiego, który odrzuca cele stawiane przez skrajne siły (partie) polityczne. To medianowy wyborca jest w istocie decydentem w sprawach publicznych. Oznacza to, że medianowy wyborca tworzy większość parlamentarną i samorządową. Partie polityczne na ogół walczą o tego właśnie medianowego wyborcę: w wyniku takiej strategii wyborczej programy partii politycznych w najważniejszych kwestiach są do siebie zbliżone.
Leave a reply