Zbudowanie sprawnego systemu finansów publicznych nie będzie więc możliwe bez określenia (wypracowania) doktryny ekonomicznej i społecznej państwa. Jeżeli oceniać lata 1990-1992 z punktu widzenia kształtowania tej doktryny i jej wpływu na proces budowy systemu finansów publicznych, to należy wyróżnić następujące okresy:
– 1) okres wyraźnego dystansowania się państwa od gospodarki i problemów społecznych z akcentami fetyszyzacji wolnej gry sił rynkowych jako sposobu rozwiązywania tych problemów: dotyczy to zwłaszcza realizacji tzw. planu Balcerowicza:
– 2) okres stopniowej reorientacji doktryny ekonomicznej i społecznej, najwyraźniej zarysowujący się wraz z powstaniem rządu H. Suchockiej.
Należy zauważyć, że reorientacja doktryny ekonomicznej i społecznej państwa nastąpiła pod wpływem wielu negatywnych, dotkliwych społecznie, zjawisk ekonomicznych i społecznych (wysokie bezrobocie, głęboki deficyt budżetowy, załamanie się sfery usług społecznych, nadmierne rozwarstwienie dochodów, ogólne zubożenie społeczeństwa itp.). Z interesującego nas punktu widzenia budowy systemu finansów publicznych zasadnicze znaczenie mają:
– 1) stosunek państwa do interweniowania w gospodarkę (mechanizm rynkowy):
– 2) stosunek państwa do przedsiębiorstw państwowych:
– 3) stosunek państwa do jego obowiązków w sferze społecznej: np. czy usługi zdrowotne mają być bezpłatne, częściowo odpłatne, pełnopłatne: to samo dotyczy edukacji, kultury, sportu itp.: chodzi też o ustalenie zakresu odpowiedzialności państwa za opiekę społeczną, sferę ubóstwa itd.
Leave a reply