Trudności i negatywne skutki, jakie powstają w związku z wykorzystywaniem funkcji alokacyjnej i funkcji redystrybucyjnej finansów publicznych mogą być częściowo złagodzone przez wykorzystywanie finansów publicznych do stabilizowania gospodarki rynkowej. Innymi słowy, celem władz publicznych powinno być umiejętne posługiwanie się instrumentami alokacji zasobów, redystrybucji dochodów do łagodzenia wahań cyklu koniunkturalnego. Długookresowa obserwacja mechanizmu rynkowego wskazuje wyraźnie, że przebieg procesów gospodarczych odbywa się z różnym natężeniem w czasie. Aktywność gospodarcza społeczeństwa wznosi się i opada. Mechanizm rynkowy nie jest więc w stanie samoczynnie zapewnić satysfakcjonującej stopy wzrostu gospodarczego, wysokiej stopy zatrudnienia, niskiej stopy inflacji, równowagi w bilansie płatniczym kraju itd. Pomijając – ze względu na zakres naszych rozważań – przyczyny takiego stanu rzeczy, trzeba stwierdzić, że skala wahliwości cyklu koniunkturalnego nie jest obojętna dla funkcjonowania gospodarki, a więc ani dla społeczeństwa, ani dla władz publicznych (politycznych). Istnieje wiele przyczyn, by łagodzić przebieg cyklu koniunkturalnego. Charakteryzując sens i znaczenie funkcji stabilizacyjnej finansów publicznych musimy pamiętać że:
– 1) instrumenty polityki fiskalnej nie są jedynymi, które państwo może stosować do stabilizowania gospodarki, można stosować także instrumenty polityki monetarnej.
– 2) w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zaobserwowano nieskuteczność instrumentów polityki fiskalnej w stabilizowaniu gospodarki,
– 3) między fiskalistami i monetarystami toczy się ostry spór naukowy i ideologiczny o zakres oraz kształt polityki fiskalnej państwa.
Leave a reply