Współczesne państwo akceptując mechanizm rynkowy oraz prawa rządzące rynkiem nie może rezygnować z oddziaływania na gospodarkę. Wynika to z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze, możliwości samoczynnego kształtowania procesów gospodarczych są ograniczone i wymagają pewnej interwencji państwa, chociaż zakres tej interwencji oraz stosowane narzędzia są przedmiotem ostrych polemik teoretycznych oraz kontrowersji wśród polityków gospodarczych.
Po drugie, w systemie demokratycznym państwo ponosi odpowiedzialność za przebieg procesów gospodarczych, nie można jednak wyciągać wniosku, że odpowiedzialność ta zmusza do ingerencji państwa w gospodarkę np. wtedy, gdy mechanizm rynkowy zapewnia wzrost gospodarczy i harmonijny rozwój, ale też państwo nie może dystansować się od przebiegu procesów gospodarczych i takich zjawisk, jak inflacja, bezrobocie itp.
Istnieją dwa podstawowe rodzaje instrumentów pieniężnych, za pomocą których państwo może oddziaływać na gospodarkę. Są one stosowane w ramach dwóch obszarów polityki:
– polityka monetarna,
– polityka fiskalna.
Wprawdzie wąsko rozumiane cele tych dwóch rodzajów polityki różnią się od siebie, gdyż polityka monetarna „odpowiedzialna” jest przede wszystkim za obronę wartości pieniądza, regulowanie podaży pieniądza krajowego, zachowanie bezpieczeństwa walutowego kraju względem zagranicy, a z kolei polityka fiskalna ma na celu przede wszystkim dostarczenie potrzebnych państwu dochodów, ale w szerszym ujęciu cele realizowane przez te rodzaje polityki muszą sprowadzać się do celów globalnych, takich jak wzrost gospodarczy, walka z bezrobociem, ograniczanie amplitudy wahań cyklu koniunkturalnego, walka z inflacją itd.
Leave a reply