Występowanie tych dwóch rodzajów wydatków państwa, o zdecydowanie różnym charakterze, prowadzi do ważnego wniosku, mianowicie, że w obszarze jego działalności zachodzą różnorodne zjawiska i procesy gospodarcze. Powstaje wobec tego istotne pytanie i wątpliwość, czy termin „sektor publiczny” nie jest nazbyt dowolnie używany w teorii i praktyce. Wątpliwość ta podnoszona jest także w literaturze2. Dla sektora publicznego podobnie jak dla finansów publicznych – spoiwem jest nieprywatna własność majątku i funduszy.
Niekoherentność sektora publicznego potwierdza w pełni analiza rodzajów prowadzonej w jego ramach działalności gospodarczej. W jego obszarze występuje działalność przedsiębiorstw komercyjnych, których właścicielem jest państwo lub związki publicznoprawne o charakterze lokalnym. Fakt, że pewna część tych przedsiębiorstw wykazuje deficyt i wymaga subsydiowania z funduszy publicznych nie zmienia charakteru działalności, w którą zaangażowany jest sektor publiczny. Jest to niewątpliwie inna działalność gospodarcza niż działalność państwa w klasycznej sferze publicznej (obrona narodowa, administracja) lub działalność polegająca na wytwarzaniu usług socjalnych.
Różnica między działalnością skomercjalizowanych przedsiębiorstw i jednostek publicznych z zakresu administracji publicznej sprowadza się głównie do źródeł finansowania. Przedsiębiorstwa działają na zasadzie samofinansowania, natomiast pozostałe jednostki sfery publicznej sięgają do dochodów innych podmiotów. W rachunku finansowym przedsiębiorstw tylko część strumieni ma charakter dochodów, część zaś kosztów związanych z wytwarzaniem dóbr i usług. W jednostkach administracji publicznej i w jednostkach usług socjalnych ponoszenie kosztów jest zarazem zużyciem dochodów wytworzonych przez inne podmioty. Odmienna jest zatem ekonomiczna treść procesów zaliczanych – na podstawie kryterium własności – do sektora publicznego, różne też zadania realizuje państwo za pomocą tego sektora, tzn, zadania ekonomiczne, społeczne itp.
Leave a reply