Jeśli z kolei dobór par będzie dokonywany według następującej kolejności: projekt I z projektem III, to zwycięży projekt III, gdyż wyborcy B i C głosowali według takiej preferencji, a dalej projekt II z projektem III, to zwycięży projekt II, gdyż za taką kolejnością głosowali wyborcy A i C. W sumie przy głosowaniu w takiej kolejności ostatecznie zwycięży wariant wyborcy C.
Fakt, że dobór par i sekwencji głosowania (układu celów głosowania) ma wpływ na ostateczny rezultat, tzn. że przy danym układzie preferencji może zwyciężyć wariant każdego z głosujących, określa się właśnie mianem paradoksu wyborczego. Jest to istotny mankament systemu wyborczego, gdyż stwarza on możliwość manipulowania wynikami wyborów przez tendencyjny wybór (zestawienie) rywalizujących ze sobą celów oraz sekwencji głosowania nad nimi.
Nie bagatelizując znaczenia tych niebezpieczeństw warto jednak zauważyć, że paradoks wyborczy występuje tylko w przypadku niewielkich grup. Stąd może on być groźny np. przy głosowaniu albo w małych wspólnotach, albo w małych grupach przedstawicieli. Z paradoksu wyborczego wynika też istotna dla systemu demokratycznego wskazówka, że aby możliwe było respektowanie zasady woli większości głosujących, aby unikać arbitralności wyników głosowania, należy przyjąć taką strukturę preferencji głosujących, aby wynik głosowania był jednoznaczny. Innymi słowy, prawdopodobieństwo arbitralności decyzji głosujących jest tym mniejsze, im większy jest stopień homogeniczności preferencji.
Leave a reply