Zrozumienie przyczyn zaspokojenia popytu państwa na pieniądz przez zaciąganie pożyczek będzie łatwiejsze, jeżeli bliżej przyjrzymy się typowej dla państwa metodzie realizacji dochodów, czyli metodzie sięgania do dochodów gospodarstw domowych i przedsiębiorstw. Trzeba zwłaszcza podkreślić, że żaden z podmiotów nie chce definitywnie rezygnować ze swoich dochodów. Twierdzeniu temu nie przeczą przypadki dobrowolnego dotowania władz publicznych przez obywateli lub inne podmioty gospodarcze, gdyż są to zjawiska zupełnie marginesowe, jeśli odnieść je do wielkości globalnych dochodów publicznych.
Wynika stąd, że zasadnicza część dochodów publicznych jest przejęta od gospodarstw domowych i przedsiębiorstw na drodze przymusu. Państwo, aby osiągnąć ten cel, korzysta z wszelkich atrybutów władzy, stosuje represje wobec tych podmiotów, które opierają się przekazaniu części dochodów na rzecz państwa (władz publicznych). Łatwo więc zauważyć, że państwo znajduje się w uprzywilejowanej pozycji – w porównaniu z gospodarstwami domowymi i przedsiębiorstwami- jeśli chodzi o zdobywanie środków pieniężnych potrzebnych na finansowanie wydatków (kosztów). Państwo nie ponosi bowiem wysiłku gospodarczego, aby pozyskać dochody, nie ponosi ryzyka związanego z działalnością gospodarczą. Wysiłek państwa sprowadza się do stworzenia prawnych podstaw definitywnego przejmowania dochodów, stwo- rżenia aparatu wykonawczego, który' realizuje oparte na prawie decyzje o przejmowaniu dochodów na rzecz państwa i stworzenia aparatu represji wobec podmiotów, które nie chcą podporządkować się decyzjom państwa. Trzeba zresztą zauważyć, że obecnie istnieją na tyle rozwinięte instytucje publiczne tworzące państwo, że wysiłek państwa w zakresie przymusowego przejmowania dochodów gospodarstw domowych i przedsiębiorstw ogranicza się do opracowania ustaw odnoszących się do poszczególnych instrumentów przejmowania dochodów, trybu ich przejmowania, możliwości stosowania sankcji itd.
Leave a reply